Rehabilitacja neurologiczna to złożone, wielospecjalistyczne postępowanie, często realizowane w sposób ciągły, a w ostrych chorobach i urazach ośrodkowego układu nerwowego prowadzone od pierwszej doby. Jest to dynamicznie rozwijający się dział rehabilitacji medycznej, który ze względu na nadrzędną (sterującą) rolę układu nerwowego można uznać za wiodący dla całej rehabilitacji. Wczesna rehabilitacja jest składową leczenia w udarze mózgu, stwardnieniu rozsianym, zapaleniu wielokorzeniowo-nerwowym, urazach czaszkowo-mózgowych, urazach rdzenia kręgowego, po operacjach guza mózgu, tętniaków oraz po leczeniu operacyjnym dyskopatii. We wszystkich innych chorobach neurologicznych u dzieci i dorosłych prowadzenie rehabilitacji jest niezbędne i w połączeniu z farmakoterapią daje najlepsze efekty. Dotyczy to mózgowego porażenia dziecięcego, przepukliny oponowo-rdzeniowej, dystrofii mięśniowej oraz innych miopatii, zespołu Downa, stwardnienia rozsianego, choroby Parkinsona i polineuropatii. W tych przypadkach rehabilitacja musi być prowadzona w sposób ciągły, często przez całe życie. Pacjenci z zespołami korzeniowymi, urazami nerwów obwodowych i porażeniem nerwu twarzowego wymagają rehabilitacji wczesnej, trwającej przeważnie kilka miesięcy.